ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΠΟΤΕ ΑΣ ΜΗΝ ΚΛΑΨΕΙ, ΚΑΘΕ ΠΟΝΟ ΤΗΣ ΑΣ ΚΑΨΕΙ ΚΙ ΑΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ...

Μπορεί το τραγούδι να αναφέρεται στην πιο πρόσφατη ελληνική μοίρα, αλλά είναι το ίδιο ακριβώς έργο. Όπως έκανε η Γερμανική Τράπεζα της Παλαιστίνης στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, κάτι που οδήγησε στα χειρότερα αποτελέσματα για τη χώρα μας, έτσι και πάλι πάνε να μας βάλουν χέρι, προκειμένου να επανιδρύσουν την κυριαρχία τους στην Ελλάδα, κι επομένως στη λεκάνη της Μεσογείου, όσο αυτό βέβαια είναι εφικτό να γίνει μέσω της χώρας μας. Λες και η Γερμανία από τα ελληνικά τοκοχρεολύσια περιμένει να αντλήσει πόρους.

Και οι δικοί μας, όλοι ψάρωσαν, μα όχι μόνο οι τραγικοί οι πολιτικοί μας, μα και όλος ο κόσμος. Τουλάχιστον επί 1900, ο κόσμος είχε καταλάβει σε μεγάλο βαθμό, αλλά τώρα ούτε κατάλαβε κανείς ότι οι οφειλές του ελληνικού κράτους προς τις γερμανικές τράπεζες (κι επομένως την γερμανική κυβέρνηση) αποτελούν πρόφαση, ώστε να κάνουμε αυτά που θέλουν. Ήταν η κατάλληλη ευκαιρία, δήθεν λόγω κρίσης. Μάλλον τα πολύ σωστά ανοίγματα από άποψης εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας προς ανατολικά κράτη (κυρίως Ρωσία) ανησύχησαν πολλούς κεντροευρωπαίους, αλλά και Αμερικάνους (απλά οι τελευταίοι δεν φαίνονται). Οι ίδιοι οι Γερμανοί δεν πρότειναν να πουλήσουμε ελληνικά εδάφη για να ξεχρεώσουμε?

Εκτός κι αν το κατάλαβαν οι δικοί μας, και η εφαρμογή της θεωρίας παιγνίων που μάθανε στο London School of Economics υπαγορεύει να συνεχίσουν να "δείχνουν" ότι δεν έχουν καταλάβει τίποτα.

Το πιο άδικο θύμα αυτής της ιστορίας είναι η Αφροδίτη της Μήλου, που τόσο βάρβαρα, άδικα σπιλώθηκε από ένα γερμανικό περιοδικό. Είναι πραγματικά λυπηρό να σκέφτεται κανείς ότι ένα από τα αριστουργήματα της ανθρωπότητας χρησιμοποιήθηκε για τις μικροδιαφορές της. Ποιος βάρβαρος, αλήθεια, είχε μια τέτοια ιδέα?