Ναι λοιπόν, είναι αλήθεια: τη κάτσαμε. Πραγματικά δηλαδή, θα είναι μία τριετία (για μένα δεκαετία) πολύ δύσκολη. Θα σφιχτούμε στα πάντα. Αλλά το θέμα είναι να βγει αποτέλεσμα: να στερηθούμε, αλλά να μην τα φάνε όλα. Τουλάχιστον να συμμαζευτούν τα δημοσιονομικά μας και να θέσουμε μία καλή βάση προσπάθειας μείωσης του χρέους. Υπολογίζεται ότι στο τέλος της τριετίας θα έχει φτάσει το 140% επί του ΑΕΠ. Σίγουρα θα είναι παραπάνω. Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Τα χειρότερα όμως δεν είναι αυτά. Ο άνθρωπος συνηθίζει. Το χειρότερο είναι ότι τομείς της οικονομίας όπως παιδεία και έργα υποδομής θα παραμερισθούν. Οποιαδήποτε προσπάθεια ανάπτυξης θα παγώσει. Για την επόμενη τριετία (επιμένω δεκαετία) θα βυθιστούμε σε έναν μεσαίωνα όσον αφορά τα χρήματα, την ψυχολογία και το χειρότερο, την παιδεία. Και τρία χρόνια για τις σημερινές ταχύτητες είναι πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Εκεί δηλαδή που συζητούσαμε πως θα κάνουμε καλύτερη την παιδεία και την υγεία, τώρα όλες οι προτάσεις θα πρέπει να περιμένουν. Να περιμένουν έναν απεγνωσμένο αγώνα για διόρθωση των δημοσιονομικών της χώρας, κάτι που μόνο βραχυπρόθεσμο στόχο δεν αποτελεί.
Από δω και στο εξής θα πρέπει σαν λαός να προσέξουμε πολύ σε ποιον θα δώσουμε την εξουσία να μας κυβερνάει. Θα είναι ίσως η πιο σημαντική απόφαση, αφού κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον πιθανότατα να γίνουν εκλογές. Κι εκεί δεν θα πρέπει για κανένα λόγο να κοιτάξουμε τη (φαινομενική) βολή μας. Ή να αφήσουμε την ελληνομάρα μας να μας κυριεύσει!! Πρέπει να φέρουμε στην εξουσία έναν άνθρωπο τεχνοκράτη, έξυπνο, αποφασιστικό και κυρίως, χορτάτο. Που να μην περιμένει από την πολιτική για να βιοποριστεί. Που θα βρεθεί αυτός ο άνθρωπος? Θα αναδειχθεί σίγουρα. Κι ο κόσμος θα τον ακολουθήσει. Ας μη γελιόμαστε, ο ελληνικός λαός γνωρίζει από δύσκολες καταστάσεις. Όπως και τις υπόλοιπες, θα αντιμετωπίσει και αυτή.
Θα δούμε...
Τρίτη 4 Μαΐου 2010
Τετάρτη 14 Απριλίου 2010
Σχετικά με έναν συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου.
Είναι χαρακτηριστικό που προσωπικά το συναντώ, ή καλύτερα ανακαλύπτω σε ολοένα και περισσότερους ανθρώπους γύρω μου. Και λέω "ανακαλύπτω" επειδή είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα τους το οποίο κρατάνε μέσα τους και το εμφανίζουν αφού σε γνωρίσουν καλά και με κάποιο τρόπο σε νιώσουν "δικό τους άνθρωπο".
Είναι σαν να το βλέπω μπροστά μου: έστω ότι θέλει αυτός να πει αυτό που πιστεύει. Χωρίς ίχνος αξιοκρατικού αισθήματος και με γουρλωμένα μάτια εκθέτει την άποψή του επιδεικτικά, τονίζοντας τις λέξεις με σταθερή, μεσαίας έντασης φωνή. Σου μιλάει με τρόπο, ώστε να σου δώσει να καταλάβεις ότι αν διαφωνήσεις, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να τον πείσεις, αλλά και ότι ακράδαντα πιστεύει ότι είσαι λάθος. Δεν θέλει να σου αλλάξει την άποψη, δεν τον ενδιαφέρει καν η δική σου άποψη, αλλά εκείνη τη στιγμή θέλει να σε κάνει να νιώσεις πολύ άσχημα που το είπες αυτό, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να είναι ο ερωτικός σου σύντροφος που σε λατρεύει ή ο καλύτερός του φίλος.
Αν έχω καταλάβει καλά, συνήθως αυτό το κάνουν όταν δεν θέλουν να πιστέψουν την αντίθετη, ή κάποια άλλη άποψη, ή ότι τέλος πάντων τα πράγματα μπορεί να είναι κι αλλιώς. Τα άτομα αυτά είναι συνήθως πολύ φοβητσιάρικα και ανασφαλή, με χαμηλές προσδοκίες από τον εαυτό τους, άσχετα αν πιστεύουν ότι είναι οι καλύτεροι. Επειδή ακριβώς ξέρουν ότι δεν είναι, φοβούνται να προσπαθήσουν για κάτι παραπάνω προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι μια χαρά είναι εκεί που βρίσκονται, τι ψάχνεις παραπάνω, την υγειά μας να' χουμε κ.ο.κ..
Άλλα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τέτοιου είδους ανθρώπους είναι ότι ακολουθούν ό,τι τους λέει κάποιο συγκεκριμένο άτομο κατά γράμμα (πολλές φορές το άτομο αυτό είναι κάποιος μη απομυθοποιημένος γονιός) και ότι οι κοινωνικές τους επιλογές (ντύσιμο, εμφάνιση, διασκέδαση, ερωτικός σύντροφος κτλ) επηρεάζονται από τις δήθεν κουλτούρες (πχ αναρχικοί, σημερινοί κομμουνιστές, φασιστικές νεολαίες, πολιτικές-φοιτητικές παρατάξεις). Επίσης, έχουν έντονη την αίσθηση του ανήκειν κάπου. Περνούν ένα μεγάλο μέρος του καιρού τους προσπαθώντας απεγνωσμένα να πείσουν τον εαυτό τους ότι δίκιο έχει το πρόσωπο που τους επηρεάζει, ότι καλά κάνουν ό,τι κάνουν και προσπαθούν να βρουν δικαιολογίες γιατί δεν κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν. Δεν είναι βλάκες, αλλά ούτε και πρώτα μυαλά.
Χαρακτηρίζονται ακόμα από στενομυαλιά κι από την τάση να μην θέλουν να καταλάβουν το σωστό. Εϊναι κολλημένα άτομα και δήθεν.
Πολλές φορές, μπορεί αυτό το άτομο να μην έχει εκδηλώσει αυτό το χαρακτηριστικό σε σένα. Μπορεί ακόμα να είναι ανώριμο μέσα τους, ή, το πιο συχνό, να το εκδηλώνουν σε κάποιο άλλο πολύ κοντινό τους άτομο. Έχουν την τάση να επισκιάζουν τον συνομιλητή τους και τον άνθρωπο που τους συντροφεύει. Δεν έχουν καταλάβει απόλυτα τι τους βασανίζει (ή, δεν θέλουν), αλλά στο υποσυνείδητο ο βασανιστής υπάρχει και συνεχίζει την δουλειά του, μέχρι να εμφανιστεί κάτι που γίνεται αργότερα κάποια στιγμή στη ζωή τους και έχει ολέθρια πολλές φορές αποτελέσματα, με πρώτο και κύριο να μισήσουν τον άνθρωπο του οποίου τα λεγόμενα ακολουθούσαν κατά γράμμα.
Ο λόγος γίνεται επειδή πραγματικά δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω αυτά τα άτομα. Αντίδραση? Αντιδράς στους λογικούς ανθρώπους γιατί η αντίδραση πρέπει να βασίζεται στην λογική την οποία στερούνται αυτά τα άτομα. Να μαλώσεις? Το θέμα δεν είναι αυτό. Υποτίθεται ότι ενδιαφέρεσαι για το συγκεκριμένο άτομο. Ίσως η ανοχή, αλλά αυτό προϋποθέτει μεγάλη προσπάθεια από μέρους σου και είναι πραγματικά ψυχοφθόρο. Περιμένω τις προτάσεις σας.
Είναι σαν να το βλέπω μπροστά μου: έστω ότι θέλει αυτός να πει αυτό που πιστεύει. Χωρίς ίχνος αξιοκρατικού αισθήματος και με γουρλωμένα μάτια εκθέτει την άποψή του επιδεικτικά, τονίζοντας τις λέξεις με σταθερή, μεσαίας έντασης φωνή. Σου μιλάει με τρόπο, ώστε να σου δώσει να καταλάβεις ότι αν διαφωνήσεις, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να τον πείσεις, αλλά και ότι ακράδαντα πιστεύει ότι είσαι λάθος. Δεν θέλει να σου αλλάξει την άποψη, δεν τον ενδιαφέρει καν η δική σου άποψη, αλλά εκείνη τη στιγμή θέλει να σε κάνει να νιώσεις πολύ άσχημα που το είπες αυτό, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να είναι ο ερωτικός σου σύντροφος που σε λατρεύει ή ο καλύτερός του φίλος.
Αν έχω καταλάβει καλά, συνήθως αυτό το κάνουν όταν δεν θέλουν να πιστέψουν την αντίθετη, ή κάποια άλλη άποψη, ή ότι τέλος πάντων τα πράγματα μπορεί να είναι κι αλλιώς. Τα άτομα αυτά είναι συνήθως πολύ φοβητσιάρικα και ανασφαλή, με χαμηλές προσδοκίες από τον εαυτό τους, άσχετα αν πιστεύουν ότι είναι οι καλύτεροι. Επειδή ακριβώς ξέρουν ότι δεν είναι, φοβούνται να προσπαθήσουν για κάτι παραπάνω προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι μια χαρά είναι εκεί που βρίσκονται, τι ψάχνεις παραπάνω, την υγειά μας να' χουμε κ.ο.κ..
Άλλα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τέτοιου είδους ανθρώπους είναι ότι ακολουθούν ό,τι τους λέει κάποιο συγκεκριμένο άτομο κατά γράμμα (πολλές φορές το άτομο αυτό είναι κάποιος μη απομυθοποιημένος γονιός) και ότι οι κοινωνικές τους επιλογές (ντύσιμο, εμφάνιση, διασκέδαση, ερωτικός σύντροφος κτλ) επηρεάζονται από τις δήθεν κουλτούρες (πχ αναρχικοί, σημερινοί κομμουνιστές, φασιστικές νεολαίες, πολιτικές-φοιτητικές παρατάξεις). Επίσης, έχουν έντονη την αίσθηση του ανήκειν κάπου. Περνούν ένα μεγάλο μέρος του καιρού τους προσπαθώντας απεγνωσμένα να πείσουν τον εαυτό τους ότι δίκιο έχει το πρόσωπο που τους επηρεάζει, ότι καλά κάνουν ό,τι κάνουν και προσπαθούν να βρουν δικαιολογίες γιατί δεν κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν. Δεν είναι βλάκες, αλλά ούτε και πρώτα μυαλά.
Χαρακτηρίζονται ακόμα από στενομυαλιά κι από την τάση να μην θέλουν να καταλάβουν το σωστό. Εϊναι κολλημένα άτομα και δήθεν.
Πολλές φορές, μπορεί αυτό το άτομο να μην έχει εκδηλώσει αυτό το χαρακτηριστικό σε σένα. Μπορεί ακόμα να είναι ανώριμο μέσα τους, ή, το πιο συχνό, να το εκδηλώνουν σε κάποιο άλλο πολύ κοντινό τους άτομο. Έχουν την τάση να επισκιάζουν τον συνομιλητή τους και τον άνθρωπο που τους συντροφεύει. Δεν έχουν καταλάβει απόλυτα τι τους βασανίζει (ή, δεν θέλουν), αλλά στο υποσυνείδητο ο βασανιστής υπάρχει και συνεχίζει την δουλειά του, μέχρι να εμφανιστεί κάτι που γίνεται αργότερα κάποια στιγμή στη ζωή τους και έχει ολέθρια πολλές φορές αποτελέσματα, με πρώτο και κύριο να μισήσουν τον άνθρωπο του οποίου τα λεγόμενα ακολουθούσαν κατά γράμμα.
Ο λόγος γίνεται επειδή πραγματικά δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω αυτά τα άτομα. Αντίδραση? Αντιδράς στους λογικούς ανθρώπους γιατί η αντίδραση πρέπει να βασίζεται στην λογική την οποία στερούνται αυτά τα άτομα. Να μαλώσεις? Το θέμα δεν είναι αυτό. Υποτίθεται ότι ενδιαφέρεσαι για το συγκεκριμένο άτομο. Ίσως η ανοχή, αλλά αυτό προϋποθέτει μεγάλη προσπάθεια από μέρους σου και είναι πραγματικά ψυχοφθόρο. Περιμένω τις προτάσεις σας.
Φαινόμενο "Κανάκης"
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ξεκίνησαν από μία εκπομπή στο ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης και έχουν φτάσει αυτή τη στιγμή να αποτελούν αρωγούς μιας νέας μαζικής ψευδοκουλτούρας, η οποία καλύπτει ένα εκπληκτικά μεγάλο εύρος των κοινωνικών μας επιλογών, από είδη ρουχισμού και μαγαζιά διασκέδασης, μέχρι λεξιλογικά σχήματα και τη διαμόρφωση προσωπικού στυλ. Γιατί το θέμα δεν είναι ποιος παράγει τις τάσεις, αλλά ποιος τις διαδίδει. Και η χαμηλού προϋπολογισμού (και πολλές φορές περιεχομένου) σάτυρα μέσω αποσπασμάτων video από το Internet, μάλλον αποτελεί έναν πρώτης τάξεως τρόπο διάχυσης των τάσεων αυτών.
Το κακό είναι ότι από κει που ξεκίνησαν να ασκούν κριτική κυρίως σε πρόσωπα της πολιτικής ηγεσίας και γενικώς να ασχολούνται με κοινωνικά θέματα που αγγίζουν κάθε άνθρωπο με στοιχειώδη συνείδηση και νοημοσύνη, πλέον έχουν καταλήξει (και δεν είναι η μόνη σατυρική εκπομπή) να ασχολούνται με παρουσιάστριες ευτελών ψυχαγωγικών εκπομπών, να λένε συστηματικά ανέκδοτα, να δημιουργούν προσωπικές κόντρες με τα άτομα που σατυρίζουν, και το χειρότερο, να ασκούν "αυτονόητη σάτυρα", καταλήγοντας στον λαϊκισμό, την χειρότερη παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει ένας άνθρωπος που ασκεί κριτική. Ουσιαστικά δηλαδή, είναι μία εκπομπή για χαβαλέ, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις μεσημεριανές. Απλά, δεν είναι τόσο κουτσομπολίστικη, αυτό που αλλάζει δηλαδή είναι το αντικείμενο μέσω του οποίου γίνεται ο χαβαλές. Με αυτό τον τρόπο αναφέρεται σε ένα μεγαλύτερο εύρος κοινού, που συν τοις άλλοις είναι ακαδημαϊκά μορφωμένο. Κι αυτό είναι το χειρότερο απ' όλα. Γιατί η διαφορά μεταξύ αμόρφωτων και μορφωμένων είναι ότι οι δεύτεροι νομίζουν ότι έχουν κριτική ικανότητα.
Βέβαια, ο ρυθμός και η ενέργεια που μεταδίδουν οι άνθρωποι αυτοί, ουδεμία σχέση έχει με τις απαράδεκτες, χυδαίες μεσημεριανές εκπομπές. Στο φινάλε, ό,τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι και οι συνεργάτες τους, αποπνέει έναν αέρα ανανέωσης ικανό για τη δημιουργία καινούργιων πραγμάτων. Σίγουρα δεν προωθούν την κουλτούρα του "δεν σκέφτομαι" (για την ακρίβεια δείχνουν να είναι πολέμιοι) και οπωσδήποτε η πρώτη πρωινή τους σκέψη δεν είναι τα νούμερα της AGB. Κάνουν και λένε αυτά που πιστεύουν, έτσι όπως νομίζουν ότι πρέπει να ειπωθούν, και το κοινό τους ακολουθεί. Τέλος, το πιο σπουδαίο απ' όλα είναι ότι μέσω της τηλεοπτικής εκπομπής τους δίνουν βήμα σε νέα μουσικά σύνολα. Είναι δηλαδή αρωγοί μιας κουλτούρας, η οποία διαδίδεται μέσω όλων των τρόπων (τηλεόραση, ραδιόφωνο, έντυπο) και κυρίως, δεν αναφέρεται στον πιο ηλίθιο, αλλά ούτε στον πιο έξυπνο: αναφέρεται στον μέσο Έλληνα.
Το κακό είναι ότι από κει που ξεκίνησαν να ασκούν κριτική κυρίως σε πρόσωπα της πολιτικής ηγεσίας και γενικώς να ασχολούνται με κοινωνικά θέματα που αγγίζουν κάθε άνθρωπο με στοιχειώδη συνείδηση και νοημοσύνη, πλέον έχουν καταλήξει (και δεν είναι η μόνη σατυρική εκπομπή) να ασχολούνται με παρουσιάστριες ευτελών ψυχαγωγικών εκπομπών, να λένε συστηματικά ανέκδοτα, να δημιουργούν προσωπικές κόντρες με τα άτομα που σατυρίζουν, και το χειρότερο, να ασκούν "αυτονόητη σάτυρα", καταλήγοντας στον λαϊκισμό, την χειρότερη παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει ένας άνθρωπος που ασκεί κριτική. Ουσιαστικά δηλαδή, είναι μία εκπομπή για χαβαλέ, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις μεσημεριανές. Απλά, δεν είναι τόσο κουτσομπολίστικη, αυτό που αλλάζει δηλαδή είναι το αντικείμενο μέσω του οποίου γίνεται ο χαβαλές. Με αυτό τον τρόπο αναφέρεται σε ένα μεγαλύτερο εύρος κοινού, που συν τοις άλλοις είναι ακαδημαϊκά μορφωμένο. Κι αυτό είναι το χειρότερο απ' όλα. Γιατί η διαφορά μεταξύ αμόρφωτων και μορφωμένων είναι ότι οι δεύτεροι νομίζουν ότι έχουν κριτική ικανότητα.
Βέβαια, ο ρυθμός και η ενέργεια που μεταδίδουν οι άνθρωποι αυτοί, ουδεμία σχέση έχει με τις απαράδεκτες, χυδαίες μεσημεριανές εκπομπές. Στο φινάλε, ό,τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι και οι συνεργάτες τους, αποπνέει έναν αέρα ανανέωσης ικανό για τη δημιουργία καινούργιων πραγμάτων. Σίγουρα δεν προωθούν την κουλτούρα του "δεν σκέφτομαι" (για την ακρίβεια δείχνουν να είναι πολέμιοι) και οπωσδήποτε η πρώτη πρωινή τους σκέψη δεν είναι τα νούμερα της AGB. Κάνουν και λένε αυτά που πιστεύουν, έτσι όπως νομίζουν ότι πρέπει να ειπωθούν, και το κοινό τους ακολουθεί. Τέλος, το πιο σπουδαίο απ' όλα είναι ότι μέσω της τηλεοπτικής εκπομπής τους δίνουν βήμα σε νέα μουσικά σύνολα. Είναι δηλαδή αρωγοί μιας κουλτούρας, η οποία διαδίδεται μέσω όλων των τρόπων (τηλεόραση, ραδιόφωνο, έντυπο) και κυρίως, δεν αναφέρεται στον πιο ηλίθιο, αλλά ούτε στον πιο έξυπνο: αναφέρεται στον μέσο Έλληνα.
Παρασκευή 2 Απριλίου 2010
Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010
Πριν από δύο μέρες παρακολούθησα στην εκπομπή της ΕΤ1 "Η ζωή είναι αλλού" τον ελληνικής καταγωγής καθηγητή του Harvard Nicholas Christakis, όπου μιλούσε για τα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα. Δημοσίευσε πρόσφατα κι ένα βιβλίο όπου τα αναλύει. Ο τίτλος του βιβλίου είναι: Συνδεδεμένοι, η εκπληκτική δύναμη των κοινωνικών δικτύων. Επιστημονικό σύγγραμμα εκλαϊκευμένο κατάλληλα, ή στεγνή αμερικανιά? Θα δείξει!
Εντάξει, ωραία, οι Γερμανοί αποφάσισαν να κάνουν ότι είναι να κάνουν. Ο ρόλος μας δεν είναι να προσπαθήσουμε για ακόμη μία φορά να αντισταθούμε σθεναρώς στον κατακτητή, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε υπό τις παρούσες συνθήκες. Να δούμε δηλαδή την κατάστασή μας από μία σταθερή θέση, χωρίς πανικό από αυτή την δήθεν κρίση λόγω της οποίας τα' χουν κάνει όλοι απάνω τους. Από αυτό λοιπόν το πλαίσιο να δούμε πως μπορούμε να βγούμε πραγματικά κερδισμένοι. Σίγουρα στην παρούσα φάση δεν έχουμε τύχη. Αν η πόρνη όμως έχει τύχη, αυτή είναι το κασέ της.
ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΠΟΤΕ ΑΣ ΜΗΝ ΚΛΑΨΕΙ, ΚΑΘΕ ΠΟΝΟ ΤΗΣ ΑΣ ΚΑΨΕΙ ΚΙ ΑΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ...
Μπορεί το τραγούδι να αναφέρεται στην πιο πρόσφατη ελληνική μοίρα, αλλά είναι το ίδιο ακριβώς έργο. Όπως έκανε η Γερμανική Τράπεζα της Παλαιστίνης στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, κάτι που οδήγησε στα χειρότερα αποτελέσματα για τη χώρα μας, έτσι και πάλι πάνε να μας βάλουν χέρι, προκειμένου να επανιδρύσουν την κυριαρχία τους στην Ελλάδα, κι επομένως στη λεκάνη της Μεσογείου, όσο αυτό βέβαια είναι εφικτό να γίνει μέσω της χώρας μας. Λες και η Γερμανία από τα ελληνικά τοκοχρεολύσια περιμένει να αντλήσει πόρους.
Και οι δικοί μας, όλοι ψάρωσαν, μα όχι μόνο οι τραγικοί οι πολιτικοί μας, μα και όλος ο κόσμος. Τουλάχιστον επί 1900, ο κόσμος είχε καταλάβει σε μεγάλο βαθμό, αλλά τώρα ούτε κατάλαβε κανείς ότι οι οφειλές του ελληνικού κράτους προς τις γερμανικές τράπεζες (κι επομένως την γερμανική κυβέρνηση) αποτελούν πρόφαση, ώστε να κάνουμε αυτά που θέλουν. Ήταν η κατάλληλη ευκαιρία, δήθεν λόγω κρίσης. Μάλλον τα πολύ σωστά ανοίγματα από άποψης εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας προς ανατολικά κράτη (κυρίως Ρωσία) ανησύχησαν πολλούς κεντροευρωπαίους, αλλά και Αμερικάνους (απλά οι τελευταίοι δεν φαίνονται). Οι ίδιοι οι Γερμανοί δεν πρότειναν να πουλήσουμε ελληνικά εδάφη για να ξεχρεώσουμε?
Εκτός κι αν το κατάλαβαν οι δικοί μας, και η εφαρμογή της θεωρίας παιγνίων που μάθανε στο London School of Economics υπαγορεύει να συνεχίσουν να "δείχνουν" ότι δεν έχουν καταλάβει τίποτα.
Το πιο άδικο θύμα αυτής της ιστορίας είναι η Αφροδίτη της Μήλου, που τόσο βάρβαρα, άδικα σπιλώθηκε από ένα γερμανικό περιοδικό. Είναι πραγματικά λυπηρό να σκέφτεται κανείς ότι ένα από τα αριστουργήματα της ανθρωπότητας χρησιμοποιήθηκε για τις μικροδιαφορές της. Ποιος βάρβαρος, αλήθεια, είχε μια τέτοια ιδέα?
Μπορεί το τραγούδι να αναφέρεται στην πιο πρόσφατη ελληνική μοίρα, αλλά είναι το ίδιο ακριβώς έργο. Όπως έκανε η Γερμανική Τράπεζα της Παλαιστίνης στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, κάτι που οδήγησε στα χειρότερα αποτελέσματα για τη χώρα μας, έτσι και πάλι πάνε να μας βάλουν χέρι, προκειμένου να επανιδρύσουν την κυριαρχία τους στην Ελλάδα, κι επομένως στη λεκάνη της Μεσογείου, όσο αυτό βέβαια είναι εφικτό να γίνει μέσω της χώρας μας. Λες και η Γερμανία από τα ελληνικά τοκοχρεολύσια περιμένει να αντλήσει πόρους.
Και οι δικοί μας, όλοι ψάρωσαν, μα όχι μόνο οι τραγικοί οι πολιτικοί μας, μα και όλος ο κόσμος. Τουλάχιστον επί 1900, ο κόσμος είχε καταλάβει σε μεγάλο βαθμό, αλλά τώρα ούτε κατάλαβε κανείς ότι οι οφειλές του ελληνικού κράτους προς τις γερμανικές τράπεζες (κι επομένως την γερμανική κυβέρνηση) αποτελούν πρόφαση, ώστε να κάνουμε αυτά που θέλουν. Ήταν η κατάλληλη ευκαιρία, δήθεν λόγω κρίσης. Μάλλον τα πολύ σωστά ανοίγματα από άποψης εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας προς ανατολικά κράτη (κυρίως Ρωσία) ανησύχησαν πολλούς κεντροευρωπαίους, αλλά και Αμερικάνους (απλά οι τελευταίοι δεν φαίνονται). Οι ίδιοι οι Γερμανοί δεν πρότειναν να πουλήσουμε ελληνικά εδάφη για να ξεχρεώσουμε?
Εκτός κι αν το κατάλαβαν οι δικοί μας, και η εφαρμογή της θεωρίας παιγνίων που μάθανε στο London School of Economics υπαγορεύει να συνεχίσουν να "δείχνουν" ότι δεν έχουν καταλάβει τίποτα.
Το πιο άδικο θύμα αυτής της ιστορίας είναι η Αφροδίτη της Μήλου, που τόσο βάρβαρα, άδικα σπιλώθηκε από ένα γερμανικό περιοδικό. Είναι πραγματικά λυπηρό να σκέφτεται κανείς ότι ένα από τα αριστουργήματα της ανθρωπότητας χρησιμοποιήθηκε για τις μικροδιαφορές της. Ποιος βάρβαρος, αλήθεια, είχε μια τέτοια ιδέα?
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
